Ons Verhaal
Het begon bij ons zoals elk sprookje begint.
Er was eens een doodgewoon gezin, de vader Pierre, de moeder Brigitte en de 2 dochters.
Voor ze in 1985 op vakantie vertrokken naar Zwitserland wisten ze niet beter, dit was het ideaal. Maar toen zij in Zwitserland vrienden leerden kennen met een hond Olaf genaamd kregen ze al snel door dat er in dit ideale plaatje iets ontbrak. Juist, “een hond”. Pierre die als gezinshoofd zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg wilde gaan troonde hen mee naar een dierenasiel. Daar zagen zij Laika zitten een kruising tussen een boxer (Pierre zijn lievelingsras) en een Mechelse scheper. Het was een reu, 8 maanden oud. In het begin is er nogal wat gesneuveld tussen zijn tanden, maar stilaan kreeg hij, of manieren, of genoeg te eten, daar zijn wij nog altijd niet uit. Het werd een hond met manieren en onze huisraad is er wel bij gevaren, alles bleef heel.
Toen wij naar Rumst verhuisden kwamen wij via Pierre zijn vader die voorzitter was bij Dyadis in contact met deze organisatie. Zoals je misschien weet staan zij in voor het opleiden van honden voor mindervalide.
En ja, je kan het misschien al raden, door de hondenmicrobe van Laika gebeten besloten ook wij ons op te geven als pleeggezin voor een pup. Achttien maanden een hond opleiden en dan afstaan aan het centrum in Florifoux, dat is de voorwaarde waar je vrijwillig voor kiest.
Man man man, je ziet niet verder dan uw neus lang is hé, 18 maanden een pup voorbereiden op zijn nieuwe leven als geleider van een mindervalide. Een heel lovenswaardige taak waarmee je iemand heel gelukkig kan maken..
We hadden graag een Golden Retriever in opleiding gekregen en ja dat moest kunnen zegden ze, maar toen wij onze golden gingen ophalen bleek het een zwarte pup te zijn. Nu kan men ons vanalles wijsmaken maar een zwarte Golden, neen, zoiets dat kon er zelfs bij ons niet in.
Wat was er gebeurd, wel het onthaalgezin voor dat zwarte mormel was niet komen opdagen en onze golden had ook forfait gegeven. Nu ja we waren er toch en die pup die een Flatcoated retriever bleek te zijn en Gotcha heette was er dan maar aan voor de moeite, zij zat opgescheept met twee geleiders die nog nooit van een Flatcoated retriever gehoord hadden. Bij Dyadis was het ook voor de eerste maal dat ze zo een ras als geleide hond hadden. Dus het werd een proefproject voor de drie partijen.
Naargelang de tijd verstreek die Gotcha bij ons doorbracht, begon bij ons stilaan onze frank (ja toen waren het nog geen euro’s) te vallen dat wij ons steeds meer en meer aan haar gingen hechten.
Omdat wij wisten dat wij haar toch moesten afgeven na 18 maanden, besloten wij om een pup voor ons zelf te nemen.
Het zou nu zeker een Golden worden. Yentho was zijn naam. Met hem ben ik naar de hondenschool getrokken en al gauw vormden wij een onafscheidelijk stel. Drie maanden na de aankomst van Yentho moest Gotcha ons verlaten, en ja zoals voorspeld de tranen in ons gezin hadden nog nooit zo gevloeid. Nu Gotcha zou Gotcha niet zijn als zij zelf niet voor een goede oplossing zou zorgen. Na een tijdje kregen wij telefoon, “Gotcha is spijtig genoeg niet geschikt als hulphond, je mag haar komen halen als je wilt.” Gelukkig zijn wij geen flitspalen tegen gekomen want anders hadden wij failliet geweest, in een mum van tijd zat zij bij ons in de auto. Gotcha voldeed als geleidehond maar had maar één nadeel, zij was gek van water en was tijdens haar opleiding tot drie maal in de Maas gesprongen, het risico dat zij dat met een mindervalide zou doen was te groot, dus joep terug naar Rumst bij Pierre en Brit.
Yentho blij, Gotcha blij en wij blij, het is te zeggen, wij hebben ook een vijver en Gotcha die bij Dyadis niet geleerd heeft hoe zij wegenkaarten moet lezen denkt dat onze vijver de Maas is dus de eenden en de vissen moeten er nu ook mee leren leven dat af en toe een hond Gotcha genaamd denkt dat zij een zeehond is. Sinds de terugkomst van Gotcha is er in onze keuken ook het één en het ander veranderd, alle deuren zijn nu voorzien van een koord aan hun klink want één van de kwaliteiten van een mindervallidehond is.dat hij voor zijn baasje de keukendeuren opent.
Daar wij er niet meer op gerekend hadden dat wij Gotcha nog zouden terugzien hadden wij al een nieuw Flatcoated retriever “een reutje” besteld en gaven hem de naam Zambo-dé.
Intussen is ook Ucach de roedel komen vervoegen. Via de fokker van onze vorige Flatcoated retrievers waren wij te weten gekomen dat er van een vorig nest van hen een hond weg moest bij hun eigenaars.
Door onze liefde voor de flatcoated retriever hadden wij besloten om er nog ééntje bij te nemen. En zo deed onze eerste Française met de naam Dhakiya enkele jaren geleden in onze roedel haar intrede. Toen zij twee jaar was hadden wij weer een Française besteld, het zou weer een zwart teefje worden met de naam Firyali. Maar het lot besliste weer eens anders . We kwamen niet met één teefje terug maar een bruin zusje van haar wou ook met ons mee. Vlug even een naam zoeken en het werd Jatinka.
Zoals je ziet het is al flatcoated retrievers wat bij ons de klok slaat (buiten één golden).
Met al onze flatjes heb ik (Brigitte) een hechte band, maar tussen Dhakiya en mij werd de band nog hechter . Toen Dhakiya 2,5 jaar werd begon het bij mij te kriebelen om van haar ooit een dochtertje te hebben. Toen Dhakiya ondertussen 3 jaar werd hebben we dan ook de knoop doorgehakt en heeft ze haar eerste nestje gekregen. Daaruit hebben wij ons Queenie uitgekozen. Met veel liefde en tijd heb ik elke dag opnieuw genoten van dit nestje. Toen wist ik : dit wil ik nog beleven.
Brit