De grootste charme van de Flatcoated Retriever ligt toch wel in zijn eeuwige jeugdigheid.

 Voor zover een tienjarige hond het lichamelijk nog aan kan, gedraagt hij zich niet anders dan een driejarige.  Een Flatcoated Retriever is de ‘PETER PAN’ onder de honden.  De meeste hondenrassen zijn op een leeftijd van anderhalf jaar al aardig ‘volwassen’.  De Flatcoated Retriever kan zich echter op die leeftijd nog behoorlijk puppyachtig gedragen.  Hij is slim, en hij weet best wel wat er van hem verwacht wordt, maar hij kan de diverse verleidingen en afleidingen nog niet weerstaan.  Het is zo leuk om door te rennen als je wordt geroepen …  Waarom die plas water vermijden als je er lekker in kan ravotten en om nog niet te spreken van er uit te komen als je baasje je roept. En ja, een Flatcoated is gek op water en houdt zich met passie op bij alles wat nat is ; dus ook vieze sloten, modderplassen en niet te vergeten de waterbak.  Het ras is geestelijk laat volwassen, tot een leeftijd van drie jaar worden zij nog steeds afgeleid door alles wat hun interesse wekt (en dat is nogal wat).  Hun prestaties op apporteergebied kunnen heel goed zijn, maar het peil van die prestaties is niet altijd gelijk.  Als de Flatcoated Retriever zijn dag heeft gaat het goed, ja zelfs soms perfekt.  Is zijn aandacht er niet bij dan kan hij de simpelste proeven verknoeien.  De neigig tot zelfstandigheid  (of eigenzinnigheid) in combinatie met het laat volwassen worden, maakt het trainen van de Flatcoated Retriever niet altijd even gemakkelijk.  Er doen zich regelmatig situaties voor die de baasjes volkomen verrassen.  De hond zou bepaalde oefeningen perfekt moeten kunnen uitvoeren, maar door welke oorzaak dan ook, lijkt het alsof de oefening of het commando nieuw is.  Ze nemen zo graag een loopje met je, en altijd met een vrolijke air van ‘Oh, ik dacht dat je dat ook leuk van me vond’.  Hij leert vlug, maar als er in de training niet voldoende afwisseling zit, is hij ook gauw verveeld.